Wielkopostny obyczaj jałmużniczy zrodził się w Legnicy na przełomie XV i XVI wieku. Wprowadziły go dwa legnickie zakony benedyktynek i kartuzów. Co roku w Wielki Piątek przed kościołami dzięki pieniądzom bogatych mieszczan najbiedniejsi mogli liczyć na darmowego śledzia, bochenek chleba i jednogroszówkę.

„Chleb, śledź i grosz” nawiązuje do zwyczaju, który śląska tradycja ludowa związała z kultem św. Jadwigi. Wielkopiątkowa, legnicka jałmużna powstała w 1469 roku. Potomkowie Jadwigi gorliwie podtrzymywali wielkopiątkową tradycję i co roku, w Wielki Piątek, na dziedzińcu Zamku Piastowskiego rozdawali ubogim chleb, śledzie i jadwiżańskie grosze. Od ponad dwudziestu lat tradycja kultywowana jest w Legnicy.

Legniczanie chętnie ją kontynuują i w Wielki Piątek zjawiają się w centrum miasta. Niektórzy przychodzą po poświęcone przez biskupa wielkopostne potrawy, bo są w potrzebie, inni kolekcjonują specjalne wybijane na tę okazję groszówki, które rozdawane są od czterech lat.

Śledzie, podobnie jak za dawnych czasów, są pokarmem postnym, o symbolicznym znaczeniu, które utrwalone zostało w historii miasta — w nazwie renesansowych kamieniczek przy Rynku, zwanych „Śledziówkami”.