Anoreksja jest chorobą psychiczną, jej podłoże znajduje się w środowisku chorego - w rodzinie, pracy, szkole. Chora jednostka popada w zaburzenia w odżywianiu w efekcie zetknięcia się z patologiami rodzinnymi, toksycznymi rodzicami, czy brakiem akceptacji środowiska. Symptomy choroby są właściwie niezauważalne dla rodziny i otoczenia, tym bardziej, że choroba zaczyna się od zwykłych prób odchudzania się. Z czasem odchudzająca się osoba ogranicza jedzenie do spożywania tylko jednego rodzaju produktów, np. kromki chleba z margaryną, sałaty z kiełkami - wszystko jest skrupulatnie dzielone, odmierzane i układane na talerzu. W końcu chora osoba przestaje odczuwać głód. Najlżejszą pacjentką leczoną w Polsce była 22-letnia kobieta ważąca zaledwie 19 kg.

W początkowej fazie anoreksji choremu towarzyszy nastrój euforii, radość, że potrafi zapanować nad głodem i realizuje swe zamierzenia trzymając dietę, później występuje poczucie wyższości moralnej nad innymi, porcje pokarmów ciągle wydają się zbyt duże zaś w końcowym etapie często występuje depresja.

Nieleczona choroba prowadzi do poważnego osłabienia organizmu, który bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie jest w stanie poprawnie funkcjonować. Pojawia się anemia i poważne osłabienie serca. Nieleczona kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku menstruacji.

Leczenie może zakończyć się sukcesem pod warunkiem, że zostanie dostrzeżona odpowiednio wcześnie. Niestety, podobnie jak w przypadku depresji, należy wystrzegać się negatywnych środowisk i pozostać pod kontrolą lekarską, do końca życia.